Babamın Kanatları: Dertler Derya Olmuş

Ödülleri Silip Süpürdü

Kıvanç Sezer’in ilk uzun metraj filmi olan Babamın Kanatları, prömiyerini Karlovy Vary Film Festivali’nde gerçekleştirmişti. Ülkemizde ise ilk olarak 23. Adana Film Festivali’nde görücüye çıkan Babamın Kanatları, aynı zamanda Ulusal Yarışma filmlerinden biriydi. Festivalde SİYAD En İyi Film, En İyi Erkek Oyuncu (Menderes Samancılar), En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu (Musab Ekici), En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu (Kübra Kip), En İyi Müzik, En İyi Kurgu, Yılmaz Güney Ödülü olmak üzere yedi ödül birden alarak adeta ödülleri silip süpürdü.

Ülkemiz ne tarım ne de bir sanayi ülkesi ne yazık ki. Fakat gözümüzün gördüğü her yerde devam eden inşaatlar, ülkenin bir şantiyeye döndüğünü, böylece de iş gücünün aktığı alanın inşaat sektörü olduğunu anlarız. Fakat ülkemizdeki niteliksiz iş gücünün çoğunun çalıştığı bu sektör, maalesef ki işçilerin iş yerinde can güvenliğini sağlamadığı gibi ücretlerini zamanında yatırmaz, sigortalarını yapmaz ya da aksatır ve elbette çok düşük ücretlerle çalıştırır. Kısacası ülkemizin en büyük sorunlarından biridir bu mevzu. Her yıl çalıştığı inşaatta hayatını kaybeden veya sakat kalan onca işçinin hakları ne kadar savunuluyor? İş cinayetleri gerçekten cezalandırılıyor mu? Tüm bu soruların yanıtını vermek çok zor elbette. Fakat tüm bu yaşanılanlara ışık tutarak çok önemli bir görevi yerine getiriyor Babamın Kanatları.

Özenle Çizilmiş Karakterler Filmin Belkemiği Oluyor

Babamın Kanatları hikâyesini anlatmak için kendine bir inşaatı seçiyor. Ve bu seçtiği mekânın odağına kanser hastası olduğunu öğrenen ustabaşı İbrahim’i alıyor. Seyircinin fazlasıyla özdeşlik kuracağı başkarakter İbrahim’in çevresine yerleştirilen en az onun kadar güçlü yan karakterler de filmin etkileyiciliğini adeta katlıyor. İnşaatta çalışmak zorunda olan üniversite öğrencisi, bir an önce yırtma hayalleri kuran Yusuf, Yusuf’un kız arkadaşı Nihal, taşeron firmanın yetkilisi Resul… Hepsi çok büyük özenle yaratılmış karakterler.  Bu karakterlerin geldikleri yer, konumları vs ile tam bir Türkiye panoraması çizmeleri çok önemli.

Film, her ne kadar büyük çatışmayı İbrahim’in hastalığı üzerine kursa da buna bağlı olarak inşaat işçiliği, Van depremi ve konut sorunu, tıpkı Ken Loach filmlerini akla getiren sıkıntılı işleyen devlet kurumları, kan parası gibi bir utanç uygulaması ve daha nice probleme parmak basıyor. Bir yanda depreme dayanamadığı için yıkılan, diğer tarafta arsızca türeyen binalar, bir yanda kılı kılına hesap yapan devlet diğer yanda takibini yapmadığı insan hayatları, Babamın Kanatları’nı zıtlıklar üzerinden giderek derdini çok daha çarpıcı ortaya koyan bir film haline getiriyor.

Mekân Kullanımı Çok Başarılı

Filmin yukarıda da bahsettiklerimizden yola çıkarak kusursuz bir senaryoya sahip olduğunu söylemeye bile gerek yok sanırım. Böylesine incelikle dokunmuş senaryonun ilk filmi olmasına rağmen Sezer tarafından ustalıkla yönetilmesi filmi başarıya götüren en önemli sebepler. Mekân kullanımı, ses, müzik hepsi ama hepsi üzerlerine düşen görevi fazlasıyla yerine getiriyorlar. Özellikle inşaat mekânının filmin ihtiyacı olan gerilimi çok güzel kotardığını söylemek gerek. Dört bir yanı tehlikelerle dolu bir mekân üzerinde her an nereden ve nasıl geleceği belli olmayan gelişmeler, seyirci olarak bizleri diken üzerinde oturtmaya yetiyor da artıyor bile.

Sadece başkarakter değil neredeyse tüm ekibin kusursuz bir oyunculuk ortaya koyduğu Babamın Kanatları, seyirciyi kendine hayran bırakan,  ülke sorunlarına duyarlı, yılın yerli yapımlarının çoğuna çalım atarak zirvede kendine yer bulan bir film. Mecid Mecidi ve Ken Loach gibi ülke meselelerine duyarlı, yoksul, işçi sınıfının problemlerine ışık tutan ustaların yolunda giden Sezer, bana kalırsa onlardan epeyce de etkilenmiş zaten. Adana Film Festivali’ne damgasını vuran Babamın Kanatları’nın vizyona girmesini dört gözle bekleyin ve kaçırmayın derim.