O AN: Eternal Sunshine of The Spotless Mind

Michel Gondry’in 2004 Eternal Sunshine of The Spotless Mind isimli yapımı, gelmiş geçmiş en sevilen romanslardan biri olmuştur hiç kuşkusuz. Alışılagelmiş salya sümük aşk filmlerindense, yaşanan hikâyeyi fantastik bir dünyada anlatmayı seçen bu eşsiz film, başarısını Oscar’da En İyi Orijinal Senaryo Ödülü başta olmak üzere birçok ödülle taçlandırmayı bilmiştir.  Kate Winslet ve Jim Carrey’in başrollerinde harikalar yarattığı Eternal Sunshine of The Spotless Mind’in marifetlerini saymak belki de imkânsız. Birçok kişiye âşık olmayı dileten, kış mevsimine hayran olduran, saçlarını rengârenk boyatmak istetecek ama en önemlisi âşık olacağınız kişiden asla kaçamayacağınızı eşsiz bir şekilde özetleyen bir film.  Her ne kadar anılardan kaçmak istesek de, kendimize yeni bir sayfa açmayı arzulasak da orada bir yerlerde her şey tam da bıraktığımız gibi durmakta diyen bu filmin, birbirinden unutulmaz sahnelerini konuşmak kuşkusuz faydasız. Zira hangi sahneden, hangi diyalogdan, görüntüden başlayacağını bilemezsin. Tüm film tek bir vücut olmuş hafızanda durmadan akar, durur. Lakin filmin adı söylendiğinde, ilk gözümüzün önünde canlanacak bir an vardır ki. Ah o an… İşte o an, bambaşkadır.

Joel ile Clementine, yeni tanışmış ve birbirlerine delicesine tutulmuş iki âşık olarak kendilerini dışarıya vurmuşlardır. Clementine’nin isteği üzerine, üzeri buz donmuş gölün dibinde buluverirler kendilerini. Joe her zamanki gibi temkinli ve ürkek, Clementine ise fazlasıyla cesur ve arzuludur. Atar kendini buzların üzerine sorusuz sualsiz. Ne de olsa kalbini pır pır ettirecek, yol arkadaşını bulduğundan fazlasıyla emin, mutlu ve hesapsızdır. Bir an sonrasının ne olacağını düşünmeden, ölçmeden, biçmeden yaşamak, anın tadını çıkarmak arzusunda yatar boylu boyunca buzun üzerine.

Ürkek kuşumuz Joe ise kalbini ansızın esir alan bu rengârenk saçlı, yaramaz kadının yere düşmesine kayıtsız kalamayarak, o da bu kayıtsızlığa, anın heyecanına kaptırır kendini. Ve öylesine bir tablo oluşur, öylesine bir kare ortaya çıkar ki, kelimelerle anlatmak, kuşkusuz çok büyük haksızlıktır. Ellerin buluşması, sarılma, yüzlerdeki ifadeler ve Joe’nun yaptığı konuşma… Anlatılamaz asla. Dile dökülen sözlerin etkileyiciliği mi yoksa oluşan tablonun büyüsü mü daha çok bizi bizden alır, karar vermek güç. Fakat tek bir şeyden emin olabiliriz. O da yıllar geçse de, nice aşklar yaşansa da sinemada, bu sahne hep baki kalacaktır. Haksız mıyım? Buyurun kararı siz verin.